Hafiz: Ghazal 186 "Entreaty to Fakhr-al-Din Abdul Samad" (From Persian)

Ghazal 186: Entreaty to Fakhr-al-Din Abdul-Samad
By Hafiz
Translated by A.Z. Foreman
With an assist from Julie Scott Meisami's version found in her Structure and Meaning in Medieval Arabic and Persian Lyric Poetry 

O who will be the noble man
to treat me well and loyally 　　　
And just this once do a good turn 
　　　for such a no-good wretch as me,　
Will first, as flute and reedpipe play,
his message to my heart convey
And with a single winecup pay 
　　　me a true act of courtesy?
That heartswipe who wears down my soul 
retains my heart in his control.　　　
I can't lose hope. Might he console 
　　　my heart and treat it lovingly?
Said I: the day has yet to pass 
when I let your hair loose at last.  　　
Said he to me: it's playing fast 
　　　and loose with you by my decree.
The straight and narrow Sufi's mind,
when love stands in plain sight, is blind.　　　
Tell of being wasted. Help him find 
　　　cause to forsake sobriety.
Love grand as this proved hard to win, 
poor beggar that I've always been.　　　
What Sultan takes a street-lout in
　　　to play and pleasure secretly?
From that sweet, curling crown of hair 
no tyranny is hard to bear. 　　　
What shame in bonds and chains is there 
　　　for one who's lived by knavery?
Grief's countless legions stand arrayed.  
From Fortune I importune aid. 　　　
May gracious Fakhr-al-Dīn be swayed
　　　to ease my grief with sympathy.
　Stay back, Hafez. Don't even try 
　engaging that spellbinding eye.　　　
　Those curling locks, like dark night's sky 
　　　　are roiling with such trickery.




The Original

آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند 　بر جای بدکاری چو من یک دم نکوکاری کند

اول به بانگ نای و نی آرد به دل پیغام وی　 وانگه به یک پیمانه می با من وفاداری کند

دلبر که جان فرسود از او کام دلم نگشود از او　 نومید نتوان بود از او باشد که دلداری کند

گفتم گره نگشوده‌ام زان طره تا من بوده‌ام 　گفتا منش فرموده‌ام تا با تو طراری کند

پشمینه پوش تندخو از عشق نشنیده‌است بو　از مستیش رمزی بگو تا ترک هشیاری کند

چون من گدای بی‌نشان مشکل بود یاری چنان　سلطان کجا عیش نهان با رند بازاری کند

زان طره پرپیچ و خم سهل است اگر بینم ستم　از بند و زنجیرش چه غم هر کس که عیاری کند

شد لشکر غم بی عدد از بخت می‌خواهم مدد　تا فخر دین عبدالصمد باشد که غمخواری کند

با چشم پرنیرنگ او حافظ مکن آهنگ او
　کان طره شبرنگ او بسیار طراری کند

Tajik Cyrillic

Он кист к-аз рӯи карам бо мо вафодорӣ кунад, 

Бар ҷои бадкоре, чу ман, як дам накӯкорӣ кунад. 

Аввал ба бонги ною най орад ба дил пайғоми вай, 

В-он гаҳ ба як паймона май бо ман вафодорӣ кунад. 

Дилбар, ки ҷон фарсуд аз ӯ, коми дилам нагшуд аз ӯ, 

Навмед натвон буд аз ӯ, бошад, ки дилдорӣ кунад, 

Гуфтам: «Гиреҳ нагшудаам з-он турра то ман будаам». 

Гуфто: «Манаш фармудаам, то бо ту таррорӣ кунад». 

Пашминапӯши тундхӯ, к-аз ишқ нашнидаст бӯ, 

Аз мастияш рамзе бигӯ, то тарки ҳушёрӣ кунад. 

Чун ман гадои бенишон, мушкил бувад ёре чунон, 

Султон куҷо айши ниҳон бо ринди бозорӣ кунад. 

3-он турраи пурпечу ҳам, саҳл аст, агар бинам ситам, 

Аз банду занҷираш чӣ ғам, ҳар кас, ки аййёрӣ кунад? 

Шуд лашкари ғам беадад аз бахт мехоҳам мадад, 

То фахруддин Абдуссамад, бошад, ки ғамхорӣ кунад. 

Бо чашми пурнайранги ӯ, Ҳофиз, макун оҳанги ӯ, 

К-он турраи шабранги ӯ бисёр таррорӣ кунад.