Jacob Glatstein: Wagons (From Yiddish)

Born in Lublin, Poland in 1896, Jacob Glatstein came to the US in 1914. After a visit to Poland in 1934, his poetry began to become explicitly and self-consciously "Jewish", reflecting concern over what he sensed was about to happen (and indeed did happen, on a scale that exceeded his wildest nightmares) to Jews there. The poem here included is from this period. It is one which, since I first read it, I have never been able to forget. The date appended by the poet to the poem is June 1938, though the text itself actually first appears in Glatstein's book געדענקלידער gedenklider "Songs in Memoriam", which was published in 1943. According to Glatstein, he wrote this poem after learning about Nazi experiments on German Jews in the mid 30s. 

Wagons

By Jacob Glatstein

Translated by A.Z. Foreman

Click to hear me recite the original Yiddish

With quiet signs from afar

At dusk the mournful wagons come

The doors stand ajar,

But nobody is waiting to welcome.

The town is peaceful, bells of silence pealing

Every beaten grassblade kneeling

Beneath the blazing cool.

A few sickly Jews crawl down from each wagonbed

And a word of wisdom totters

In every brooding head.

God on Thy scale of good and evil

Set a plate of some warm porridge

Or maybe spare

A fistful of oats, at least, for the skinny horses.

The village deadness darkens in the air. 

A greusome quiet seizes Jewish beards

As each sees in the other's eyes how prayer

Shudders with a special fear.

When death does come,

Let me not remain alive alone.

Do not pass me over with my thin bones. 

         -June 1938

The Original:

וועגענער

יעקב גלאַטשטיין

מיט שטילע צייכנס פֿון ווײַט

קומען אָן פֿאַרנאַכט טרויעריקע וועגענער.

ס'שטייען אויפֿגעפּראַלט די טירן.

נאָר אין ערגעץ וואַרט נישט קיין באַגעגענער.

ס'דאָרף איז רויִק, ס'קלינגען גלאָקן פֿון שטילקייט.

ס'בייגט זיך געהאָרכיק יעדער גרעזל

אונטער צעצונדענער קילקייט.

עטלעכע קראַנקע יידן קריכן פֿון די וועגענער אַראָפּ

און ס'פּלאָנטערט זיך אַ קלוג וואָרט

אין יעדן פֿאַרטראַכטיקן קאָפּ.

גאָט, אויף דײַן וואָגשאָל פֿון גוטס און פֿון שלעכטס

שטעל אַוועק איצט אַ טעלער וואַרעם געקעכץ.

אָדער גיב כאָטש אַ וואָרף

אַ ביסל האָבער פֿאָר די מאָגערע פֿערד.

ס'ווערט פֿינצטערער די טויטקייט פֿון דאָרף.

אַ גרויזאַמע שטילקייט באַפֿאַלט די ייִדישע בערד

און איינער אין אַנדערס אויגן דערזעט

ווי ס'שוידערט אויף מיט שרעק אַ געבעט–

אַז ס'וועט קומען דער טויט

זאָל איך נאָר נישט בלײַבן דער לעבענדיקער איינער.

פֿאַרזע מיך נישט מיט מײַנע דינע ביינער.

יוני 1938