God No Longer Speaks
By Jacob Freedman
Translated by A.Z. Foreman
God no longer speaks
Like he did in the Torah days.
No longer does he shine in a firecloud
Over our roof.
Adam and Eve have run into the garden's depths
From God's unveiled countenance,
And we run searching for Him
In the dark of a closed bud.
The angels' barefoot steps
No longer kiss our threshold
As in the patriarch's days.
But our yearning weeps out
From their blue wings
That swim like drowned moons
Over all the rivers of the world.
At midnight we huddle, press our ears to the slumbering grass,
To a tree leaf, to a young fruit's skin:
In search of the fragrant silence of God, trying to translate it
With the shadow of olden song.
Our forefathers could hear God speaking,
But we write hidden poems
To hide our naked longing for the breath of God,
More silent than the breathing of stars
Over lakes asleep in wintertime.
Our desolation weeps and the weeping
Is dark blue
Like a dead bird's shadow
Over the white snow of a dead forest
God no longer speaks.
He is weary, wise and old.
God no longer believes
In the godliness of words.
The Original:
גאָט רעדט נישט מער
יעקב פֿרידמאַן
גאָט רעדט נישט מער
ווי אין די טעג פון חומש
ער שטראַלט נישט אויף אין פֿײַערוואָלקן
איבער אונדזער דאַך.
אדם און חוה אַנטרינען זענען אין גאָרטנטיף
פֿון גאָטס אַנטפּלעקטער מראה,
און מיר– לויפֿן זוכן אים
אין טונקל פֿון אַ פֿאַרמאַכטער קנאָספּ.
באָרוועסע טריט פֿון מלאכים
קושן נישט מער אונדזער שוועל
ווי אין די טעג פֿון אבֿות.
נאָר אונדזער בענקעניש וויינט
נאָר זייערע בלויע פֿליגל
וואָס שווימען ווי דערטראָנקענע לבֿנות
איבער אַלע טײַכן פֿון דער וועלט.
חצות טוליען מיר די אויערן צום שלאָפֿנדיקן גראָז,
צו אַ בוימבלאַט, צו דער הויט פֿון יונגע פּירות:
מיר זוכן גאָטס שמעקנדיק שווײַגן און פּרווון עס טײַטשן
מיטן שאָטן פֿון ערבליד.
די אבֿות געהערט האָבן גאָטס רייד,
און מיר דיכטן פֿאַרהוילענע לידער
צו פֿאַרהילן אונדזער נאַקעטע בענקשאַפֿט נאָך גאָטס אָטעם,
וואָס איז שטילער ווי דער דעך פֿון געשטערן
איבער שלאָפֿנדיקע אָזערעס ווינטערצײַט
וויינט אונדזער עלנט און דאָס געוויין
איז טונקלבלאָ
ווי דער שאָטן פֿון אַ טויטן פֿויגל
איבער ווײַסן שניי פֿון אַ געשטאָרבענע וואַלד.
גאָט רעדט נישט מער
ער איז מיד, קלוג און אַלט:
גאָט גלייבט נישט מער
אין געטלעכקייט פֿון ווערטער
Posts
No comments:
Post a Comment