William Auld: Julia on Pandateria (From Esperanto)

Julia on Pandateria
By William Auld
Translated by A.Z. Foreman
Click to hear me recite the original Esperanto

A life is slowly sinking on this island.
In the long afternoons a spiritless

and dreary wind along the whispery sea,
indifferent in flurrrying up my dress,
chafes up against my memories to bear
witness: death, death...death is still not there.

A threetime wife, a night-voracious lady
who only prized the present all her years,
has come to this amid the skirling gulls:

a vain past and a future dim with tears.
An empty woman pales away as would
a spirit starved of sacrificial blood.

I finally conclude, in this crude place

where flesh will rot in frigid foreign brume,

that my entire life (the wine, the roses,

the stolen kisses crazy with perfume...)

was always empty, cut off and alone.

The world's queen was a carcass with a crown.

When coupled I was most alone, yet sought
happiness where I could, where I was bound
by the compulsions of a curious yearning.
The more I looked and looked, the more I found
simple unhappiness in lovers' joys.
I always fell for all the same old ploys.

That was a different me: a legend heard
once long ago and in a stranger's dream.
What does Rome mean now? Only naked sand,
rocks, the rough-handed wind and seagulls' scream.
Meanwhile my body wilts in apathy
and Rome is all a fever fantasy.

The present has stopped mattering. Time is now 
endless, beginningless eternity,
and my young body, under the betrayal
and wanton pummeling of destiny,
blazes no longer. Drive for joy has fled

and even death has left me living dead.



The Original:

Julia sur Pandaterio
William Auld

Sur ĉi insulo viv’ subiras lante.
Dum longaj posttagmezoj morna vento
apud’ la mar’ susura, agitante
al mi la robon kun indiferento,
miajn memorojn frotas, kaj atestas:
morto, morto, morto… mort’ ne estas.

Edzin’ trifoja, nokt-frandino rava,
kiu la nunon taksis solvalora,
venas al tio ĉi: flutado meva,
paseo vana kaj futuro plora;
virin’ malplena palas kiel spirito
al kiu mankas sang’ de oferito.

Kaj mi konstatas en ĉi loko kruda,
kie la karno putros sub la rosoj
fremdaj kaj frizaj, ke la vivo tuta
- kisoj parfumfrenezaj, vino, rozoj –
ĉiam malplena estis, kaj izola…
Monda reĝin’ kadavris ĉiam sola.

Plej sola dum duopoj, sed mi celis
mian feliĉon, kie mi nur povis
kien sopiro stranga ĉiam pelis,
des pli serĉadis mi, ju pli mi trovis
nur malfeliĉon en la ĝojoj amaj.
Ĉiam surprizis min embuskoj samaj.

Tiu estis alia mi – nur fablo
aŭdita iam en fremdula revo.
Kion signifas Rom’? Ja nuda sablo,
rokoj, krudmana vent’, krianta mevo,
dum mia korpo velkas, apatia,
kaj Romo estas febro fantazia.

Ne plu la nuno gravas. Nun la tempo
estas eterna, sen komenc’, sen fino,
kaj mia juna karno pro la trompo
kaj troa martelado de l’ destino
ne ardas plu, ne plu al ĝoj’ incitas.
Kaj morto mortvivantan min evitas…